بتن نفوذ ناپذیر در برابر آب (بتن آب بند)
یک المان بتنی در برابر آن نفوذناپذیر (بتن آب بند) تلقی میگردد
هر گاه با قرار گرفتن یک وجه آن در قبال آب و رطوبت به بازه زمانی طولانی آب به درون آن نفوذ نکرده
و از وجه مقابل آن نیز آب بیرون نزند.
یا این که لکه‌های رطوبتی (نم) در آن وجه ظاهر نشود.
این بدان معناست که در وجه پشت به آب میزان تبخیر آب سریعتر از مقدار آب نفوذ یافته میباشد.
مطابق با استاندارد دین آلمان بتنی آب بند تلقی می گردد
که بیشترین عمق نفوذ آب در آن در بازه زمانی مشخص در آزمایش از ۵۰ میلمتر تجاوز نکند.
لازمه ساخت بتن آب بند ادغام سنگدانه هایی با خلل و فرج پایین و ادغام مطلوب بتن میباشد.
به این خواسته استاندارد آلمان بر به کارگیری از مقدار مکفی ولی نه بسیار زیاد از مواد بینهایت ریزدانه و ماسه ریزدانه به ترتیب با دانه‌هایی به اندازه حداکثر ۰/۱۲۵ میلمتر و ۰/۲۵۰ میلمتر و در لحاظ گرفتن یک سقف حداکثر جهت نسبت آب به سیمان تصریح دارااست. اجزای بتنی ضخیم نسبت به اعضای نازکتر آمادگی کمتری جهت نفوذپذیری دارا هستند. لذا برای اجزای بتنی با ضخامت نزدیک به ۴۰-۱۰ سانتیمتر نسبت آب به سیمان نباید از ۰/۶۰ برای اجزای ضخیم تر نباید از ۰/۷۰ تجاوز نماید.
به جهت روبرو بودن با اعضایی با ضخامت‌هایی متفاوت در ساخت و سازهای بتنی و موقعیت گوناگون پیش رو حداکثر نسبت آب به سیمان بایستی به ۰/۵۵ یا این که ۰/۶۵ محدود شود. استاندارد اروپا جهت بتن آب بند مقرر می دارد که در جین آزمایش با آب تحت فشار، عمق نفوذ آب می بایست حداکثر برابر ۵۰ میلمتر باشد.
با این حالا ساخت و ایجاد اجزای بتنی آب بند نیازمند تمهیدات ویژه‌ای در طراحی و اجرای آن ها میباشد تا به صورت مثال از پیدایش ترک‌ها و درزهای تراوشی در آن‌ها پرهیز شود.
برای بازدید از سایت دیگر ما اینجا کلید کنید.
با تشکر از دیدن شما
بتن نفوذ ناپذیر در برابر آب (بتن آب بند)
