روش قالب بندی – بتن ریزی
روش قالب بندی – بتن ریزی فرایندی چندین مرحلهای مشتمل بر قالب بندی و ریختن یا این که جادادن مواد یا مصالح تعمیری میباشد. مواد تعمیری که در فضای خالی میان قالب و لایه زیرکار قرار میگیرند، توسط پمپ، سطل، شوت یا میله در محل مورد نظر ریخته میگردد. نحوه قالب بندی – بتن ریزی، امکان به کار گیری از انواع مواد شکل پذیر را می دهد.
مشخصه شکل پذیر بودن جزو شرایط نخستین گزینش مواد میباشد. به تناسب اینکه غلظت مواد جهت تعمیر چقدر باشد از امکانات مختلفی مانند ویبراتور یا این که میلهزنی به کار گیری میشود. البته در شرایطی که که مواد تعیین گردیده اسلامپ زیادی داشته باشند (مواد خود متراکم) نیاز بوسیله خاصی وجود ندارد.
هدف اصلی از انجام این جور تعمیر، تعمیر بناای یا این که تامین پوشش بتنی و یا هر دو برای عضو آسیب دیده میباشد.
شرایط به کارگیری از روش قالب بندی – بتن ریزی
از این روش معمولاً در سطح های قائم مانند دیوارها، ستونها و گوشههای کناری یا این که تحتانی تیرها به کار گیری میگردد. زمانی که زیر دال بتنی نیاز به تعمیر دارااست معمولاً مواد و مصالح تعمیری از روش سوراخها و بازشوهای ایجاد گردیده در دال به زیر دال بتنی هدایت میگردد. درین نحوه معمولاً از مواد چسبنده یا این که گروتها به کارگیری نمیشوند. برای هر پروژه توصیه میگردد فرایند انجام فعالیت جهت مشخص شدن فرآیند آمادهسازی، گزینش مواد و مراحل کنترل کیفی، به طور آزمایشی و در مقیاس کوچک صورت پذیرد.
مزایای روش قالب بندی – بتن ریزی
- قابلیت به کارگیری از اشکال گوناگون مواد تعمیری
- پوشش دادن کامل آرماتورها با مواد تعمیری
- وجود قالب درین شیوه مانع از خشک شدن زود هنگام و گسترش ترک خوردگی خواهد شد.
یک کدام از محدودیتهای اصلی درین روش، سختی کار در به کارگیری از قالب نسبت به شیوههای شاتکریت و دیگر طرزهای دستی میباشد.
شیوه آماده سازی سطح
صرف لحاظ از چگونگی روش تعمیر، آمادهسازی سطح زیرکار، در تمامی روشها بطور یکسان الزامی میباشد. بتن سطح می بایست برداشته شود تا بتن سالم ظاهر شود. آرماتورهای موجود (پوسیده یا این که سالم) بایستی از زیر خالی شوند و سطح فعالیت با فشار آب یا این که باد تمیز شود.
در روش قالب بندی – بتن ریزی بایستی بدانیم که مواد ترمیمی چطور در سطح موجود جریان و نفوذ پیدا میکند. در مواقعی که عمق تعمیر عمودی کم یا این که جزئی باشد، لبههای سطح قائم بایستی تراشیده و پاک شود تا از ساخت حبابهای هوا خودداری و لبهها با مواد تعمیری به طور کاملً پر شود. در روند زیر نحوه آمادهسازی شرح داده می شود.
مرحله ۱
به صدا در آوردن بتن برای شناسایی نواحی که بتن از سطح جدا و پوک شدهاست.
مرحله ۲
علامتگذاری محیط حیطه تعمیر. طرح علامتگذاری می بایست ساده و بصورت مربع یا این که مستطیل باشد.
مرحله ۳
برش دادن محیط پیرامونی حیطه تعمیر. اعتنا شود معیار برش نباید عمیقتر از پوشش بتن روی آرماتورها باشد.
مرحله ۴
برداشتن بتن خراب با چکش پنوماتیک ۱۵ پوندی. در شرایطی که وزن چکش بیشتراز ۱۵ پوند باشد منجر آسیب رساندن به لایههای زیرین و آرماتورها میگردد.
مرحله ۵
تعمیر آرماتورها در صورت نیاز. درحالتی که آرماتورها در گیر خوردگی شدید گردیده و قطر آن ها کاهش پیدا کرده میباشد با یک مهندس سازه جهت تعمیر آنان مشاوره فرمائید. در اکثری از موردها میتوان از آرماتور اضافه در کنار آرماتور آسیب دیده بهره مند شد. درصورت وجود آرماتورهای پوسیده، باید بتن اطراف آنان تماماً تمیز گردیده و دورتادور آرماتور به طور کاملً از توده بتن آزاد شود. مقدار فضای آزاد زیر آرماتور بایستی دست کم ۱۹ میلیمتر یا این که ۶ میلیمتر بیش تر از سایز بزرگترین دانهبندی ادغام ترمیمی باشد (هر مورد از مقادیر که بزرگتر میباشد).
انتخاب مصالح در روش قالب بندی – بتن ریزی
به لحاظ امکان اجرا، انتخاب مواد و مصالح موردنیاز برای تعمیر در روش قالب بندی – بتن ریزی، فقطً تابع شرایط انتقال به درون فضای قالب میباشد. بزرگترین اندازه دانهبندی مصالح تعمیر نباید از ۲۵ درصد فضای داخل قالب یا این که ۵۰ درصد فاصله در بین آرماتورها و لایه زیرین بزرگتر باشد (هر یک از مقادیر که کمتر باشد).
بطور کلی به لحاظ عملی بزرگترین اندازه دانهبندی بایستی به حدی باشد که انقباض ناشی از خشک شدن بتن را به کمترین مقدار برساند و پتانسیل ترک خوردن بتن ترمیمی را کم کند. مخلوطی که بسیار روان باشد (با اسلامپ بالا) راحتتر در جای خویش قرار میگیرد. ولی نباید نسبت آب به سیمان پایین (کمتر از ۰/۴) فدای اسلامپ بالا بشود.
لذا به کار گیری از افزودنیهای فوق روان کننده برای کاهش مقدار آب لازم میباشد. بسته بندیهای مواد ترمیمی بتن که برای شرایط با روانی بالا طراحی گردیدهاند، محتوی مواد افزودنی انبساطی و مواد اضافی موردنیاز در شرایط متفاوت میباشد. به مراد کاهش انقباض ناشی از خشک شدن بتن مشخصات تمامی مخلوطها باید بهینه باشد. پیشنهاد می شود آزمایش انقباض بتن بر پایه ی راهنمای۱۵۷ C ASTM در یک دوره ۱۲۰ روزه صورت پذیرد.
طراحی قالب
قالب بایستی متناسب با حجم و فشار مواد و مصالح تعمیری باشد.
طراحی قالب بهتر میباشد مبتنی بر استاندارد اجرای بتن درجا صورت گیرد.
قالب بهتر میباشد
بوسیله میل مهار انبساطی یا این که میل مهار مخصوص سنگ (راكانکر)
که سر آن با شیار مارپیچ طراحی گردیده باشد به سطح بتن متصل شود.
در مواقعی که تعمیر زیر سقف رخ میگیرد
بستن داربست یا این که شمع میتواند جهت نگهداشتن قالب
بصورت محکم به سطح بتن مصرف شود.
اطمینان از ثابت و محکم شدن قالب و عدم لغزش آن تحت بار با به کار گیری از میل مهارهای انبساطی
یا این که مهارهای مخصوص بستن سنگ صورت میپذیرد.
برای پیش بارگذاری میل مهارهای مخصوص سنگ با شیار مارپیچ (رزوه گردیده)،
بار از روش یک جک (با سوراخ در میانه) به میله رزوه شده بوسیله گیره اعمال میگردد (شبیه بست قورباغه).
بطوری که قالبها به طور کاملً به سطح مو جود محکم میگردد.
تعمیر قالب
درزبندی یا این که تزریق فوم برای سطوحی که تماس قالب به سطح بخوبی انجام نمیشود مطلوب میباشد.
اجرای بازشو یا این که شوت (قیف) جهت ریختن مصالح تعمیر در پشت قالب لازم میباشد.
شوت بایستی طوری نصب شود
که بتن بر اثر نیروی ثقل درون قالب را به طور کاملً پر نماید.
در سطح های قائم با ارتفاع بیش تر از ۳ متر
برای خودداری از جدا شدن و فشار مازاد به قالب
می بایست بتن ریزی در چندین مرحله صورت بپذیرد.
قالب برای سطح های زیر سقف نیازی به بازشو جهت ریختن مصالح تعمیر ندارد.
دراین حالت، ریختن مواد و مصالح تعمیر از بالای دال انجام می شود.
ریختن مواد تعمیری
قبل از ریختن مواد تعمیری، رطوبت سطح مهیا گردیده می بایست اشباع با سطح خشک باشد.
بسیار مهم میباشد که سطح بیش تر از حد مرطوب نباشد.
سطح های اشباع گردیده از آب مانع پیوستگی مطلوب میگردد.
چون خلل و فرج با آب پر گردیده و بازدارنده پیوستگی لایه زیر کار با مواد تعمیری میگردد.
ترکیب مواد تعمیری با نحوههای متعدد و وسایل مطلوب به طرف قالب حمل می شود.
این وسایل ممکن میباشد دربرگیرنده باکت حمل بتن، لوله پمپ، ارابه و یا این که فرغون باشد.
در سطح های قائم، مصالح از روش شوت یا این که بازشو در محل مورد نظر ریخته می گردند. برای تامین یکنواختی و تحکیم مصالح برای اکثر وقت ها مخلوطها، ویبره زدن از درون یا این که خارج می بایست صورت بپذیرد. در مواقعی که از مصالح خود متراکم به کارگیری میگردد نیازی به ویبره زدن وجود ندارد. وقتی که محفظه خالی پر شد مراقبتهای ویژهای از جمله میلهزنی یا این که چکشزدن به قالب، برای حصول اطمینان از اینکه مصالح تا بالاترین لبه بازشو پر و هم تراز گردیده، می بایست صورت بپذیرد. بایستی قالب تا زمان گیرش اولیه بتن در محل باقی بماند. بعداز گشودن قالب هر فضایی که پر نشده می بایست اصلاح، تمیز و بصورت خشک پر شود. پیشنهاد می شود بلافاصلهً بعداز گشودن قالب یک قشر محافظ (مثل پارچه کتانی) روی بتن قرار داده شود.
پس از باز کردن قالب، آزمایشهای مختلفی را میتوان برای کنترل مقاومت و پیوستگی مواد تعمیر با لایه زیرکار انجام اعطا کرد. یکی آزمایشها، امتحان کشش تک محوره از روش مغزه کردن مواد تعمیری تا لایه زیرکار میباشد.
برای بازدید از سایت دیگر ما اینجا کلید کنید.
با تشکر از دیدن شما